ΣΠΗΛΑΙΑ ΤΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ
Στὴν Ἁγία Κορυφὴ εὑρίσκονται δύο σπήλαια, τὰ ὁποῖα κατὰ παράδοσιν συνδέονται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Προφήτου Μωυσέως κατὰ τὴν Νομοδοσία καὶ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ τὴν συνόδευσαν.
Τὸ ἕνα (σπήλαιο «τῆς νηστείας») εὑρίσκεται στὰ Νότια τοῦ σημερινοῦ παρεκκλησίου καὶ τῆς ἀρχικῆς Βασιλικῆς καὶ ἔχει ἔκταση περίπου δύο τετραγωνικῶν μέτρων. Ἐδῶ διέμεινε ὁ Μωυσῆς «τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύκτας» (Ἔξοδος ΚΔ΄, 18 - ΛΑ΄, 18 καὶ ΛΒ΄, 15 - ΛΒ΄, 19), ὅταν καθαρόμενος μὲ νηστεία καὶ προσευχή, ἀξιώθηκε νὰ λάβει τὸν Νόμο. Ἔχει τὸ ἄνοιγμά του πρὸς Ἀνατολὰς καὶ εἶναι προσπελάσιμο διὰ μικρῆς κτιστῆς κλίμακας καθόδου. Στὴν πρόσοψή του διακρίνονται σκαλισμένες ἐπιγραφὲς προσκυνητῶν τῆς πρώτης χιλιετίας, στὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν ἀρμενικὴ γλῶσσα.
Τὸ ἄλλο σπήλαιο («τῆς θεοπτίας») εἶναι στὴν πραγματικότητα μιὰ σχισμὴ στὸν βράχο ποὺ εὑρίσκεται προσκολλημένος στὰ βόρεια τοῦ σημερινοῦ παρεκκλησίου, ἐντὸς μικροῦ περιβόλου. Ἡ παράδοση τοποθετεῖ ἐδῶ τὴν «ὀπὴ τῆς πέτρας» ὅπου ὁ Μωυσῆς «ἐκρύβη» τὴν ὥρα ποὺ παρῆλθε ἡ δόξα τοῦ Κυρίου (Ἔξοδος ΛΓ΄, 18 – 23).
