ΑΣΚΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΥΔΡΙΑ
Κατὰ τὴν πρώτη περίοδο τῆς ζωῆς τῆς Μονῆς, δηλαδὴ περίπου μέχρι τὸ ἔτος 641 ὅταν ἡ Ἀλεξάνδρεια κατελήφθη ἀπὸ τοὺς Ἄραβες, ἀναπτύχθηκε γύρω ἀπὸ τὸ μοναστήρι ἕνα ἐκτεταμένο δίκτυο ἀσκητηρίων καὶ μονυδρίων.
Τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ἀσκητήρια σώζονται σὲ ἐρείπια, διάσπαρτα στὴν ὁροσειρὰ τοῦ Σινᾶ, στὰ ὅρη τοῦ Χωρήβ, τῆς ἁγίας Ἐπιστήμης, Ἀμπου-Μάκαρ (ἀββᾶ Μακαρίου), Μπάμπ ελ-ντούνια, Σερμπάλ (πλησίον τῆς Φαράν), στὶς κοιλάδες Τάλα, Τλάχ (Θολᾶς), Τζιμπάλ, Ρότοκ, Ρεμχάν (Ἀρσελᾶς), κατὰ μῆκος τῶν κοιλάδων ποὺ ὁδηγοῦσαν μέσω τοῦ ὅρους Ὤμμ Σόμαρ πρὸς τὸ ἐπίνειο τῆς Μονῆς, τὴν Ραϊθώ (Ἐλ-Τούρ), στὴν παραθαλάσσια ἔρημο Ἀμπου-σουέρα τῆς Ραϊθὼ κ.ἄ. Ἀρκετὰ ἀπὸ αὐτά, παρὰ τὴν ἀρχαιότητά τους, διατηροῦνται ζωντανὰ ὣς σήμερα εἴτε ὡς μεμονωμένα παρεκκλήσια, εἴτε ὡς μετόχια τῆς Μονῆς.
